حفاظت قانونی از مالکیت فکری براساس اصل سرزمینی است. به این معنا که هر دولت ملی آزاد است که قوانین استفاده از مالکیت فکری را در قلمرو خود وضع کند. به عنوان مثال می تواند حفاظت را برای اتباع خود اعطا کند اما خارجیان را نادیده بگیرد یا می تواند تصمیم بگیرد که حق انحصاری برای علامت تجاری و طرح صنعتی را اعطا کند اما استفاده از نشان‌های جغرافیایی را برا عموم آزاد کند.

براساس اصل سرزمینی یک شرکت برای رقابت بیرون از بازار ملی کشور خود، بایستی حفاظت برای دارایی فکری خود را در هر کدام از آن کشورهای هدف به دست بیاورد: در واقع از هر دولتی که دارای اختیار حاکمیتی بر قلمرو مربوطه است و هر شرکتی ملزم است که به قوانین کشوری که کسب وکارش در آنجا فعالیت می‌کند احترام بگذارد.معاهدات بین‌المللی نیز براساس اصل سرزمینی ایجاد شدند به این معنا که این معاهدات پذیرفته‌اند که هر دولتی قوانین حفاظت دارایی فکری در قلمرو خود حرا وضع و آن را اداره کند. اگرچه این معاهدات استانداردهای مشخصی را وضع کرده اند که تمام کشورها ملزم به رعایت آنها هستند.